Przedszkole Paprotnia: UFO

Witam wszystkie dzieci i rodziców w piątek. Dziś ostatni temat z kosmosu. A więc zaczynamy......

1. Zaczniemy od przypomnienia sobie piosenki, która mam nadzieję, że wam się spodobała.

2. Podzielcie teraz na sylaby słowa związane z kosmosem:

rakieta- ra-kie-ta

gwiazdy- gwia-zdy

planety - pla-ne-ty

kosmonauta -ko-smo-nau-ta

księżyc - księ-życ

3. A teraz posłuchajcie zagadki.

Czy to spodek

czy rakieta?

Ufoludek nim ucieka. (UFO)

Nazwa ufo powstała z pierwszych liter angielskich wyrazów " niezidentyfikowany obiekt latający."

Na ufo często mówimy latający spodek.

4. A teraz posłuchajcie uważnie opowiadania "Ufo".

Pewnego razu wróżka Laurencja wybrała się do parku na poranny spacerek. Z– Jejku! – zawołała nagle i stanęła jak wryta. – Śni mi się czy co? Na polance stoi ogromny talerz! Cały biały w różowe kwiatki. Skąd on się tu wziął? – Przyleciał – mruknęła papuga Klarcia. – Telewizji nie oglądasz czy co? To nie jest zwykły talerz, tylko latający. Nazywa się UFO. – A kto to są te małe kolorowe, co na nim siedzą? – Ufoludki, oczywiście. Zobacz, jak płaczą. Chyba mają kłopoty. – No to chodźmy im pomóc! – zawołała Laurencja. Ufoludki na ich widok ucieszyły się okropnie i zaczęły pokazywać coś na migi. – Zepsuły im się baterrryjki – przetłumaczyła Klarcia. – Nie mogą lecieć dalej. – To ja im takie bateryjki wyczaruję! – Laurencja podniosła swoją czarodziejską różdżkę. Niestety, za pierwszym razem wyczarowały się jej ogórki. Za drugim – kręgle. A za trzecim maszynka do golenia. – Chyba się nie znam na bateryjkach – westchnęła Laurencja. – W szkole czarownic zawsze miałam pałę z fizyki. Ufoludki płakały coraz głośniej i wyrywały sobie z głów czerwone włosy. Laurencja też zaczęła chlipać. – Przestań się mazać! – rozzłościła się Klarcia. – Rrrusz głową! – Już wiem! – zawołała Laurencja i puknęła się różdżką w czoło. W jednej chwili z dwu stron talerza wyrosły wielkie nietoperzowe skrzydła, a z trzeciej – puszysty lisi ogon. – Pip, pip, kuraa! – wrzasnęły ufoludki i skoczyły do talerza. – Pęki, pęki, pa, pa! – To na pewno znaczy: „Hip, hip, hurra” i „Dzięki, dzięki” – wyjaśniła Klarcia. – A „pa, pa” – to sama wiesz. W chwilę później talerz, machając skrzydłami i powiewając ogonem, zniknął w chmurach. – Tym razem naprawdę ci się udało – powiedziała Klarcia. – Jesteś zupełnie dobrą czarownicą. – No myślę – odparła Laurencja i zadarła nos do góry.