Robotyka- warsztaty

     25 marca w naszym przedszkolu odbyły się warsztaty z robotyki przeprowadzone przez Agencję Szkolno-Przedszkolną „LUPUS”. Program edukacyjny skierowany do naszych przedszkolaków nosił nazwę Akademia Programistów. Jak się okazało, dla współczesnych dzieci zajęcia były bardzo interesujące. Przedszkolaki dowiedziały się, że robotami można się świetnie bawić, a jednocześnie uczyć się od nich wielu ciekawych rzeczy. W trakcie zajęć dzieci mogły programować trasy robotów za pomocą tabletów i specjalnych aplikacji. Roboty poruszały się, wydawały dźwięki, zmieniały kolory. Roboty, które towarzyszyły dzieciom to – PHOTONY – służące do edukacji i zabawy. Warsztaty wyzwoliły ciekawość, zachwyt i aktywność naszych przedszkolaków. Każdy uczestnik otrzymał pamiątkowy dyplom. Szkoda, że takich robotów nie możemy mieć na co dzień w naszym przedszkolu, no cóż może kiedyś… się doczekamy.

Po warsztatach odbyła się sesja fotograficzna. Dzieci zostały przebrane w kostiumy góralskie i zostały sfotografowane na tle przepięknych gór.

 

Wiosenne motyle- zajęcia

 

    W środę 30 marca dzieci z grupy OA wzięły udział w zajęciach dotyczących motyli. Na początek bardzo szybko odgadły zagadkę, która dotyczyła tematu zajęć. Potem oglądały zdjęcia najbardziej znanych motyli i porównywały ich wygląd. Następnie dzieci wymieniły mieszkańców łąki – poszło im świetnie… oraz wzięły udział w zabawie , w której miały naśladować sposób poruszania się bociana, żaby, ślimaka i motyla. W głównej części zajęć przedszkolaki wysłuchały opowiadania „ Nikt mnie więcej nie zobaczy” i odpowiedziały na wszystkie pytania. Nadszedł czas na film edukacyjny, podczas którego dzieci dowiedziały się w jaki sposób brzydka gąsienica przechodzi metamorfozę i zmienia się w pięknego motyla. Po obejrzeniu filmu przyszedł czas na zabawę, dzieci zamieniły się w motylki i fruwały po sali, na przerwę w muzyce siadały na swoich kwiatkach (szarfach), a gdy muzyka rozbrzmiewała ponownie odlatywały. Na koniec dzieci wykonały piękne motylki z papierowych talerzyków, które wszyscy mogą podziwiać na szkolnym korytarzu. 

 

 

Scenariusz zajęć przeprowadzonych w grupie 3,4 –latków – Olędzka Joanna 

TEMAT: Wiosenne motyle

CEL OGÓLNY:
- poznanie cyklu rozwoju motyla oparty na zjawisku przemiany – metamorfozy

- rozwijanie umiejętności uważnego słuchania

- rozwijanie sprawności manualnych

- poznanie nazw motyli, próby ich nazywania

CELE OPERACYJNE:
dziecko:

- odpowiada na pytania dotyczące opowiadania

- poznaje różne gatunki motyla
- jest kreatywne i twórcze
- rozwija ekspresję ruchową – ma świadomość możliwości własnego ciała
- dz. potrafi skoncentrować uwagę na utworze literackim
- dz. doskonali sprawność manualną podczas działalności plastycznej

METODY:
Czynne: zadań stawianych do wykonania,
Słowne: polecenia, opowiadanie ,
Oglądowe: film edukacyjny, pokaz, obserwacja
Aktywizujące: ekspresja ruchowa, słowna, burza mózgów

ŚRODKI DYDAKTYCZNE:

Zdjęcia motyli ( bielinek kapustnik, cytrynek, paź królowej), tekst opowiadania W. Bieriestowa „Nikt mnie więcej nie zobaczy”, sylwety bohaterów opowiadania, film edukacyjny „Etapy rozwoju motyla”, szarfy, papierowe talerzyki, farby, klej, kolorowe kółeczka.

Przebieg zajęć:

1. Wprowadzenie do tematu zajęć – zagadka

Lekko unosi się nad łąką,

Gdy jasno zaświeci słonko,

Barwne skrzydła posiada,

Na kwiatuszku sobie siada.

2. Oglądanie obrazków przedstawiających motyle; poznanie ich nazw (np. bielinek kapustnik, cytrynek, paź królowej). Porównywanie ich wyglądu i kolorystyki; udzielenie odpowiedzi na pytanie- Jaki jest motyl? (podawanie jak największej liczby słów określających motyla).

3. Kto mieszka na łące? – rozmowa, dzieci wymieniają mieszkańców łąki.

4. „Mieszkańcy łąki”- zabawa ruchowa przy muzyce, dzieci ruchem przedstawiają wybranego mieszkańca łąki (np. żaba, bocian, ślimak, motyl).

5. „Co to jest metamorfoza – przemiana”- burza mózgów- dz. stara się wyjaśnić podane pojęcie, wykorzysta do tego własne doświadczenia , wiadomości i obserwacje.

6. „Nikt mnie więcej nie zobaczy”- słuchanie opowiadania nauczyciela z wykorzystaniem sylwet bohaterów .

7. Film edukacyjny dla dzieci – Etapy rozwoju motyla.

8. Zabawa ruchowa „Motylki i kwiaty” - Nauczycielka rozkłada w sali na podłodze kolorowe szarfy – kwiaty, a każde dziecko jest motylem. Nauczycielka włącza muzykę. Dzieci – motyle, poruszają się pomiędzy szarfami – kwiatkami. Podczas przerwy dzieci siadają do szarfy – kwiatka.

9. „Motyle”- praca plastyczna – dzieci otrzymują papierowe talerzyki, które dzień wcześniej pomalowały farbami, przyklejają tułów motyla i dekorują jego skrzydła według własnego pomysłu.

10. Umieszczenie prac dzieci jako ozdoba na tablicy w korytarzu.

„Nikt mnie więcej nie zobaczy” Walentyn Bieriestow Gąsienica uważała się za bardzo piękną i nie ominęła ani jednej kropli rosy, żeby się w niej nie przejrzeć. – Ach, co to za uroda! – szeptała, oglądając ze wszystkich stron swój pospolity pyszczek i wyginając grzbiet, żeby popatrzeć na dwa złociste prążki. – Szkoda, że nikt, a nikt nie zwraca na mnie uwagi! Aż raz zdarzyło się, że po łące chodziła dziewczynka i zbierała kwiaty. Gąsienica czym prędzej wypełzła na najpiękniejszy kwiatek. Dziewczynka spostrzegła ją i zawołała: – Co za brzydactwo! – Ach tak! – syknęła obrażona gąsienica. – Wobec tego nikt nigdy, nigdzie, za nic w świecie, w żadnym wypadku i w żadnych okolicznościach więcej mnie nie zobaczy! Daję na to słowo honoru uczciwej gąsienicy! Skoro się dało słowo honoru – należy go dotrzymać. Zwłaszcza kiedy się jest gąsienicą. I gąsienica wpełzła na drzewo. Z pnia na sęk, z sęka na gałąź, z gałęzi na gałązkę, z gałązki na sęczek. Wyciągnęła z pyszczka jedwabną niteczkę i zaczęła się nią owijać. Snuje się niteczka, owija gąsienicę raz, drugi, dziesiąty, setny... I wreszcie gąsienica zniknęła w miękkim jedwabnym kokonie. – Och, jaka jestem zmęczona! – westchnęła. – Ale owinęłam się znakomicie. W kokonie było ciepło i... nudno. Gąsienica ziewnęła raz, potem drugi i zasnęła. Mijał dzień za dniem. Letni wietrzyk kołysał gałązką, szeleściły cicho liście, a obrażona gąsienica spała i spała. Obudziła się wreszcie. Widocznie słońce musiało mocno dogrzewać, bo w kokonie upał był nieznośny. – Muszę przewietrzyć trochę mój domek – postanowiła i wyskrobała małe okienko w kokonie. Ach, jak pięknie pachną kwiaty! Gąsienica wychyliła się nieco. „Nikt mnie tu wśród listków nie zauważy, co mam sobie żałować powietrza” – pomyślała. Wychyliła się jeszcze troszeczkę, znowu troszeczkę i... wypadła ze swej kryjówki! Ale zamiast spaść z drzewa na ziemię, uniosła się do góry! I nagle na tejże samej łące zobaczyła tę samą dziewczynkę. „Co za wstyd – pomyślała! – Że jestem brzydka, to nie moja wina, gorzej, że teraz wszyscy będą mnie nazywać kłamczuchą. Dałam słowo honoru, że nikt mnie nigdy nie zobaczy, i słowa nie dotrzymałam. Hańba!” Zrozpaczona upadła na trawę. A wtedy nadbiegła dziewczynka i zawołała: – Ach, jaki piękny! – Czyżby to o mnie była mowa? – szepnęła zdziwiona gąsienica. – Zdaje się, że o mnie. I wierz tu ludziom! Dziś mówią tak, a jutro zupełnie inaczej. Na wszelki wypadek przejrzała się jednak w kropelce rosy. – Cóż to takiego? W lustereczku ktoś nieznajomy z długimi, bardzo długimi wąsami! Wygięła grzbiet. Na grzbiecie – dwa piękne kolorowe skrzydła! – Patrzcie, patrzcie! Stał się cud! Najprawdziwszy cud! Jestem motylem! I kolorowy motylek poszybował wesoło nad łąką, bo przecież on nie dawał motylkowego słowa honoru, że nikt go nie ujrzy.